“Fijn dat je nog een kamer vrij had!” Anna geeft me een ferme handdruk en kijkt me met een glimlach aan.

“Ja, je had net geluk dat ik ‘Bedstee’ nog beschikbaar heb. Verder zit alles vol.” zeg ik tegen haar, terwijl we naar boven lopen.

“Ik zag het niet zitten om morgenvroeg zo’n eind te moeten rijden. Dan zul je zien dat ik door een onverwachte file te laat ga komen op mijn training.” Anna laat zich met een diepe zucht achterover op het bed vallen met haar armen wijd. Haar ogen zijn gesloten.

“Hoe laat wil je ontbijten? Dan laat ik je nu alleen, zo te zien kun je wel wat slaap gebruiken.” Ik wil Anna haar sleutel geven, maar plots zit ze rechtop, kijkt ze naar de vloer en de woorden stromen haar mond uit.

“Ik weet gewoon niet hoe het verder moet. Youri, mijn zoon, gaat zich wel redden. Dat is geen probleem. Die jongen doet het boven verwachting goed in zijn eerste jaar van de HBO. Dat had niemand verwacht. En Manon, mijn jongste, dat gaat tot nu toe prima, een beetje aan het puberen, maar dat is niet zo gek als je twaalf bent, toch? Nee, het is Merel…ik weet gewoon niet meer wat ik met haar moet. Mijn eerste meisje, de tweede van onze drie liefdesbaby’s. Het wordt vaak beweerd, dat een tweede het ‘moeilijk’ heeft. Ze is niet de oudste en niet de jongste. Zou het dat zijn?”

De vraag is niet voor mij bedoeld, dus zeg ik: “Je training begint om half tien, niet? Zal ik dan om zeven uur serveren. De andere twee gasten eten ook om die tijd. Ik wens je een fijne nacht!”

“Oh ja, natuurlijk, zeven uur is prima.” zegt Anna wat afwezig.”Rust, eventjes rust, daar ben ik inderdaad wel aan toe. Een nachtje zonder de kinderen, zonder Merel. Alhoewel…Merel is er altijd. Als het niet fysiek is met haar grote mond, dan zit ze in mijn hoofd. Zorgen, altijd zijn er de zorgen om haar. En zo langzamerhand wanhoop. Wat moet je nog, als je alles geprobeerd hebt. Als je alle liefde hebt gegeven, je luisterend oor, je schouders om op uit te huilen, je armen om haar heen. Als je streng en boos bent geweest. Van alles in het vooruitzicht hebt gesteld om haar in actie te krijgen. Maar ze wil niets. Ze wil niet ontvangen, maar ook niet geven. Niets. Niets vind ze leuk, niets is interessant, niets is de moeite waard. Alleen maar drinken en blowen. Daar vult ze nu haar dagen mee. Dat mooie meisje met haar prachtige bos krullen – ze had al haar toen ze geboren werd – glijdt steeds verder af. En ik? Ik wil van alles, maar kan niets.”

De volgende ochtend is het mistig. “Goed geslapen Anna?” zeg ik als ik met het ontbijt de eetkamer in kom. Ze ziet er gelukkig uitgerust uit.

“Zeker en gezien de weersomstandigheden ben ik nu helemaal blij met mijn besluit van een voorovernachting. Wat ziet dat er heerlijk uit! Mijn maag knort al. Ik was me er niet van bewust, maar door alle gedoe gisteravond had ik niet eens meer gegeten.”

“Nou, dan laat het je lekker smaken. Ik haal nog even de jus d’orange. De andere twee gasten komen ook zo. Zij gaan net als jij naar Nijmegen.”

Als ik met de verse jus weer binnenkom, zit Anna al heerlijk te genieten van een croissantje met jam. “Goedemorgen dames, hebben jullie ook lekker geslapen?” Sanne en haar moeder schuiven net aan. “Nou heerlijk hoor” zegt Sanne.

Ik kan het me bijna niet voorstellen, zo bleek als ze ziet. Toen de boeking door haar moeder werd gedaan, vond ik het al wat vreemd om in deze tijd van het jaar met je veertienjarige dochter te komen logeren. Mijn meisjes moeten gewoon naar school.

“Zo” zegt Anna “een gezellig moeder/dochter-uitje? Wat gaan jullie dan vandaag in Nijmegen doen?”

“We gaan naar het UMC” zegt Sanne.

Hoewel ze nog maar veertien is, is ze zeker niet op haar mondje gevallen. Ze lijkt in haar doen en laten al erg volwassen.

“Ik heb een aangeboren hartafwijking. We moeten vandaag voor controle. Ik heb al meerdere operaties gehad.” Sanne vertelt het alsof ze verslag doet van een schoolreisje. Ik zie dat Anna er van schrikt. “Oh sorry” zegt ze, terwijl ze haar eitje kapot tikt. “Wat vervelend voor je.”

“Och, valt wel mee hoor” zegt de stoere meid en glimlacht even naar haar moeder, die op haar beurt naar haar dochter knipoogt.

Als ik na een uurtje de ontbijtboel kom opruimen, komt Anna naar beneden met haar koffer.

“Ik weet niet wat ik ga aantreffen als ik later op de dag na mijn training weer thuiskom. Geen idee of Merel er is. En als ze er is, in welke staat ik haar ga aantreffen. Ze moest zich de ogen uit haar kop schamen, zoals zij met haar gezondheid omgaat. Was ze maar hier geweest om eens met Sanne kennis te maken. Misschien was ze daardoor toch geraakt en zou ze in gaan zien waar ze mee bezig is.”

Niet veel later zwaai ik ze allebei uit. Twee moeders die naar Nijmegen gaan. De ene zonder haar gezonde dochter. De andere met haar zieke dochter. Gezond of ziek, voor een moeder is er de nooit aflatende zorg en liefde.

“Tot vanmiddag mam!” Daar gaan ze … mijn beide dochters. De één naar school, de ander naar haar werk. Wat ben ik trots op ze!