“Errrlaaaa!” Als in een film rent er een prachtige man, keurig in pak, met zijn armen wijd open op mij af. Ik doe hetzelfde, en roep zijn naam: “Igor!”

In ‘slow motion’ zal het een prachtig tafereel zijn geweest … ik op mijn Uggs over het grindpad, hij op zijn prachtig glimmende gepoetste schoenen. Waarna we tenslotte in elkaars armen vielen.
Zijn witte tanden glinsteren in de voorjaarszon. Achter zijn dure zonnebril gaat een paar prachtige ogen schuil. Voordat hij vandaag zou komen hebben we al een paar keer via email contact gehad. Igor is zijn naam en Rusland zijn geboorteland. Hij belde dat hij bij mij op het terrein stond en daarop ‘vloog’ ik naar buiten. Er zijn verschillende soorten Russen, net zoals in elk land niet iedereen hetzelfde  is. Sommigen zijn wat luidruchtig, gekleed in trainingsbroek en behangen met goud, die noem ik de ‘Adidas-mannen’. Maar deze behoort tot de andere soort handelaren, strak in het pak. Hij is precies zoals ik me had voorgesteld. Wanneer je meer dan vijftien jaar gasten uit alle windstreken ontvangt, ontwikkel je daar blijkbaar een neus voor. Hoewel … onlangs bleek mijn ‘neus’ toch iets verkouden.

Hon Yueng Chan had het plan opgevat met de hele familie een verjaardag bij mij te komen vieren. Met maar liefst zestien personen zouden ze het heugelijke feit beleven. De van oorsprong Chinezen woonden allemaal in Duitsland. Al een half jaar van tevoren kreeg ik het eerste mailtje. En tot de betreffende dag hadden we regelmatig contact.

Hon sprak en schreef goed Duits, Engels en uiteraard haar moedertaal. Nu ben ik zeer bedreven in Duits en Engels, maar Chinees…nee, dat is voor mij abracadabra, behalve de namen van wat overheerlijke gerechten dan. Allereerst arriveerde een gezin met vier kinderen, maar dat was niet het gezin van Hon. Na ongeveer een halfuur volgde de rest van het gezelschap. “Wilkommmen Hon. Herzlichen Glückwunsch” zei ik en stak mijn hand uit naar de vrouw. De man, vrouw en kinderen keken elkaar aan en begonnen hartelijk te lachen. “Ich bin Hon” zei de man en stak zijn hand uit. Haha, had ik toch al die tijd gedacht met een vrouw te maken te hebben. Waarom eigenlijk? Klinkt Hon op z’n Nederlands een beetje vrouwelijk? Ik denk het wel. Later vernam ik dat Hon eigenlijk zoiets betekent als ‘Jan’.

Al lachend stak ik mijn hand uit en feliciteerde nu het juiste feestvarken. En over varken gesproken …de kok, die er bij was om te zorgen voor een overheerlijk feestmaal, liet ook mij meegenieten van een lekker stukje buikspek. Wat mij betreft komt Hon elk jaar haar (ik bedoel zijn) verjaardag bij mij vieren.