“Welkom” roep ik naar het echtpaar van middelbare leeftijd. De vrouw staat me met grote ogen en open mond aan te kijken. Haar man uitdrukkingsloos schuin achter haar. “We hadden veel verwacht, maar dit niet” zegt Ina tegen me, terwijl ik haar een hand geef. “Hoezo?” vraag ik verbaasd.

“Al die vuurpotten langs het pad en dan al die kaarsjes overal aan. Zoiets romantisch heb ik nog nooit gezien. En dat voor een sauna-arrangement!”

Zal ik haar in de waan laten, of zal ik hen toch maar vertellen dat ik zo meteen een bruidspaar verwacht? Ik besluit tot het laatste: eerlijkheid duurt immers het langst. De vrouw moet zo vreselijk lachen, dat haar man niet anders kan dan hetzelfde te doen. Zonder geluid, slechts met een glimlach.

“Hebben jullie een fijne dag gehad?” Ik zie aan hun rozige wangen en lome uitdrukking dat ze in ieder geval lekker ontspannen zijn.

“Zeker!” zegt Ina. “Het was geweldig in de Lingetuin. Lekker gebubbeld. Dit hadden we echt even nodig samen.”

Ik zie dat Henk, haar man, enthousiasme niet van nature heeft meegekregen. Hij staat er bij alsof hij het allemaal wel best vindt. Hij is waarschijnlijk meegetroond door zijn vrouw, maar als ze thuis waren gebleven had hij zich ook prima vermaakt. Erg spraakzaam is hij niet. Of zou hij gewoon niet aan het woord komen met zo’n gezellige kwebbelkont als Ina?

Als we richting de kamer lopen, praat Ina er vrolijk op los. “Ja, ik vond het tijd om na twintig jaar weer eens iets samen te doen, zonder de kinderen. Voor Henk hoeft het allemaal niet zo, maar daar trek ik me toch niets van aan.” Ze kijkt achterom naar hem en trekt haar wenkbrauw speels op. Nee, Henk heeft niet veel te vertellen, zoveel is nu wel duidelijk.

Sinds ik begonnen ben met het sauna-arrangement heb ik al veel bijzondere ‘combinaties’ te logeren gehad. Moeder en dochter. Man en vrouw, en dan vaak zoals Ina en Henk, stellen die na tig jaar wat op elkaar zijn uitgekeken en hun relatie weer nieuw leven in willen blazen. Maar ook vriendinnen en zelfs een vader met zijn zoon. Hoe leuk is dat?

Na de sauna gaan ze eten bij De Altena, aan de Waal; dat zit bij het arrangement in.

“We hebben trouwens zalig gegeten” vertelt Ina op de trap “en ook de wijn was overheerlijk, niet Henk?” Ik kijk hem aan en wat kan hij anders doen dan knikken. Er tegenin gaan is geen optie.

Ik zie ze al zitten samen, daar aan de Waal. Het was mooi weer vanavond, dus het is ongetwijfeld het terras geworden. Henk zwijgend en etend, en Ina, tussen een paar happen door, verslag doend aan Henk over alle schepen die aan hen voorbij voeren.

Ik ga ze voor naar de kamer ‘Lucht’. Zullen ze direct in slaap vallen of zou alle romantiek van vandaag een passievolle nacht tot gevolg kunnen hebben? Ik hoop voor hen het laatste. Zo eentje waar ze weer een tijdje samen mee vooruit kunnen.

Als ik de volgende ochtend de broodjes kom brengen, zie ik dat Henk voor Ina vast een kopje koffie inschenkt. Hij staat over haar heen gebogen met een arm om haar heen en streelt zachtjes haar schouder. Terwijl ik hen ‘goedemorgen’ wens zie ik de glinstering in beider ogen. Eén ding is zeker: zij halen hun robijnen huwelijk wel.