Met mijn auto volgeladen met de laatste spullen rijd ik ‘mijn’ dorp Slijk-Ewijk binnen. Tot een aantal maanden geleden had ik er nog nooit van gehoord. Vanaf vandaag is het definitief mijn nieuwe woon- en werkomgeving. Een ‘parel’ in de Betuwe, al zou je dat niet direct zeggen. Als je via de hoofdweg binnenkomt, dan oogt het allemaal wat rommelig. Het lijkt een wat vreemd dorp. Dat komt waarschijnlijk mede door de bouw. Het is namelijk een dorp zonder echte kern. Het bijzondere is dat de weilanden tot aan de straat reiken. Waar zie je dat nog? Er wonen nog geen vijfhonderd mensen en er zijn geen winkels. Voor de dagelijkse boodschappen moet je naar een dorp verderop. Wel is er veel ondernemerschap aan huis en ontmoeten de bewoners elkaar graag in het dorpshuis ‘Beatrix’. Het is er groen, lieflijk en rustig.

We wilden een camping beginnen. Dat was het plan, maar tijdens de zoektocht naar een geschikte plek bleek al gauw dat het niet zo eenvoudig was. Behalve een groot terrein, heb je ook een vergunning nodig. Dat laatste was vaak het struikelblok. Na heel wat percelen in de omgeving te hebben bekeken, kwamen we terecht in Slijk-Ewijk.

“Dan maken we er toch een B&B van” riep ik enthousiast naar Jan, want deze plek met oude boerderij en bijgebouw voelde zo ontzettend goed. Dit was het. Hier wilde ik wonen en mijn droom waarmaken. Gasten ontvangen en ze het enorm naar de zin maken. Weliswaar geen tenten en caravans om me heen, maar wel prachtig ingerichte kamers met veel luxe. Ik moest me nu gaan richten op een andere doelgroep, maar lang hoefden we niet na te denken. We deden een bod en de boerderij werd ons eigendom. De vergunning liet vervolgens niet lang op zich wachten, zodat de verbouwing al snel kon beginnen. Er moest nog wel het nodige gebeuren om het geheel geschikt te maken. Niet alleen in het bijgebouw, maar ook op het terrein zelf. De grote woestenij moest worden omgetoverd tot een parkeergelegenheid en een leuke tuin om lekker in te spelen en samen te zijn.

In de afgelopen periode hebben we geleidelijk aan al wat inwoners beter leren kennen.
Slijk-Ewijk blijkt een echt boerendorp te zijn met zijn eigen tradities en gewoonten. Dan hoor je tussen de middag: “Ik ga naar huus, want de vrouw heeft de soep klaar.”

Iedereen laat elkaar zijn, niemand kijkt naar iemand op. De sfeer is erg gemoedelijk en aan spontane hulp geen gebrek. Maar enige scepsis is er wel. Waarom ik uitgerekend in hun dorp een B&B begin. Wie komt er nou naar Slijk-Ewijk om daar te gaan logeren? Er is hier toch niks te doen? Ze begrepen er niets van. Maar ik ging vol vertrouwen door. De meeste inwoners zien de schoonheid van hun eigen dorp niet meer. Generaties zijn hier geboren en getogen. Het dorp wordt behalve ‘een parel’ ook wel ‘een kroonjuweel’ genoemd. Een terechte benaming. Ik weet zeker dat toeristen precies zoeken wat ik te bieden heb: rust en ruimte, een prachtige natuur, maar ook veel vertier van steden dichtbij, zoals Arnhem en Nijmegen. Dit is een unieke plek.

Ik rij verder mijn eigen terrein op. De bedrijvigheid van alle bouwvakkers om de laatste details af te werken maakt me emotioneel. Wat is er door iedereen hard gewerkt om alles in gereedheid te brengen voor de eerste gasten. Het zijn allemaal wandelaars die mee gaan doen aan de Vierdaagse in Nijmegen. Dit jaarlijkse evenement begint dinsdag, dus het moest klaar. En het is klaar. Wat ben ik trots, maar toch ook wel een beetje nerveus. Zullen mijn gasten het net zo prachtig vinden als ik?