“Jij nog een speklapje of een worstje, Erla?”

Zoals elk jaar, sinds de opening, zitten we tijdens de Vierdaagse op de laatste avond heerlijk met z’n allen te barbecuen. Wat een evenement is het toch, die Vierdaagse. Dit jaar (2014) is de 98^e editie. Al sinds 1909 wordt het georganiseerd en het is wereldwijd inmiddels de grootste meerdaagse wandelprestatietocht: ‘the Walk of the World’. Waar ons kleine landje toch weer groot in is. Sinds 1909 en dan de 98^e editie? Wie rekenen kan, zal zeggen dat dit niet kan kloppen. De verklaring is simpel. Tijdens beide wereldoorlogen kon de wandelmars een aantal jaren niet gehouden worden.

Traditiegetrouw wordt er op de derde dinsdag in juli gestart. De feesten in Nijmegen beginnen al in het weekeinde voorafgaand aan de dinsdag, wanneer de lopers hun eerste meters afleggen. Vanuit de hele wereld komen wandelaars om mee te doen. Soms individueel, soms met vrienden, maar ook hele groepen militairen. Elk jaar zit mijn B&B vol met wandelaars. Die week in het jaar is er geen plek voor anderen. In de wijde omgeving zijn alle (logeer)bedden bezet, in de hotels, in de B&B’s, maar ook bij heel veel mensen thuis. De gasten kennen elkaar vaak niet, maar al gauw is het een hechte groep. Grappig is dat toch, wanneer je mensen bij elkaar zet met eenzelfde doel, of die eenzelfde passie delen. Dan gaat eigenlijk alles vanzelf. En de sfeer, in mijn B&B, maar ook op het hele evenement, is ronduit geweldig te noemen. Geen enkel onvertogen woord, geen rellen, geen opstootjes, hooguit een keer een gozer, die iets te diep in het glaasje heeft gekeken. Chapeau voor de organisatie, die er – met zoveel bezoekers en wandelaars – elk jaar weer een prachtig evenement van weet te maken.

“Breaking news!” Robbert pakt zijn telefoon nadat er een piepje is afgegaan. Op hetzelfde moment grijpen nog twee gasten naar hun smartphone. “Een vliegtuig neergestort!!” roept Robbert. Het geklets, het gelach, het geroezemoes … ineens is alles en iedereen stil. We kijken afwachtend naar hem en Robbert leest voor: “Het gaat om een passagierstoestel dat op de grens van Oekraïne met Rusland naar beneden is gekomen. Het contact met het vliegtuig is eerder die middag verloren gegaan. Het gaat om een Boeing 777, die van Schiphol onderweg was naar Kuala Lumpur. Er waren 280 passagiers en vijftien bemanningsleden aan boord.”

“Laat dat worstje maar zitten.” Ineens heb ik helemaal geen trek meer. Er zijn natuurlijk verder nog geen details beschikbaar, maar het klinkt allemaal ernstig. Hoeveel Nederlanders er aan boord waren en of er overlevenden zijn? Langzaam doven de kolen en de laatste stukjes vlees liggen verbrand op het rooster. Blijkbaar had niemand meer trek. Iedereen zoekt zo langzamerhand zijn of haar kamer op. Morgen is het weer vroeg dag. De laatste dag alweer. De dag van de glorieuze intocht, waar familieleden en vrienden langs de Via Gladiola staan om hun wandelaar vol trots met een prachtige bos gladiolen in te halen. Een traditie, die teruggaat tot in de Romeinse tijd. Toen vochten de gladiatoren in de arena letterlijk voor de dood of de gladiolen (alles of niets). De bloem staat daarmee voor kracht, voor overwinning en trots. En dan krijgt de wandelaar, die alle kilometers heeft afgelegd ook nog eens het Vierdaagsekruis … een medaille voor ‘betoonde marsvaardigheid’.

Terwijl ik mijn bedstee ook maar eens opzoek, kijk ik nog even naar het laatste nieuws. Inmiddels is bekend dat het vlucht MH17 betreft en het vliegtuig uit de lucht is geschoten. 283 passagiers (ook nog drie kinderen zonder eigen stoel) waren aan boord, waarvan 154 Nederlanders. En naar alle waarschijnlijkheid zijn er geen overlevenden. Morgen tijdens de feestelijke intocht in Nijmegen staan familie en vrienden langs de route hun geliefden toe te juichen, hoewel het er nu vast minder uitbundig aan toe zal gaan dan in andere jaren. Ja, want morgen zullen in het hele land de vlaggen halfstok hangen. En zijn er families en vrienden, die hun geliefden op een hele andere wijze binnen moeten gaan halen.