In de vijftien jaar dat ik nu mijn B&B run, heb ik ook een aantal vaste gasten. Nee, geen gasten, die hun vakantie elk jaar weer bij mij doorbrengen (alhoewel die er ook zijn), maar harde werkers. Mensen, die een deel van de week hun hele gezin achterlaten om voor een boterham te zorgen. En dat niet tijdelijk voor een paar maanden, maar soms zelfs al voor jaren. Wat lijkt me dat moeilijk. Elke avond alleen op je kamer, terwijl je partner ergens verderop in het land je kinderen naar bed brengt. Ik moet er niet aan denken mijn kinderen, mijn honden, gewoon mijn hele thuis, elke week zo lang te moeten missen. Maar hebben deze mensen eigenlijk wel een keus? Ik denk het niet. Veel van hen wonen in Groningen, het land van de gaswinning. Ze hebben daar veelal een heel bestaan opgebouwd. Een eigen huis, familie, vrienden, hun complete sociale leven ligt er. Natuurlijk zou je dat elders weer op kunnen bouwen, maar zie maar eens dat je je huis verkocht krijgt wanneer dat in een aardbevingsgebied staat. Wie wil daar wonen? En het bovendien in een deel van het land staat waar de banen niet voor het oprapen liggen. Tja, dan moet je er misschien wel voor kiezen alles te laten zoals het is en maar elders gaan werken. 

Over harde werkers gesproken. Zonder al mijn helpers door de jaren heen had ik nooit gestaan waar ik nu ben. “Jij doet niks zelf” zei een vriendin onlangs tegen mij. Ik schoot er door in de lach. “Nou” zei ik tegen haar, “ik doe alleen die dingen waar ik zelf goed in ben; het andere kunnen andere mensen veel beter.” Ik kan goed met gasten omgaan en ben een ster in het verzorgen van een heerlijk ontbijt, maar waar zou ik zijn zonder mijn ‘mannetjes en vrouwtjes’? De timmerman, die altijd overal een oplossing voor heeft; mijn vaste loodgieter; de kitter, die voor mij altijd wel een gaatje in zijn agenda kan vinden. En de hovenier, die mijn tuin (en die is niet klein) altijd weer strak weet te maken. Maar ook de mensen, die mij helpen schoonmaken, elke dag opnieuw. Stuk voor stuk vakmensen. Mensen, die voor mij goud waard zijn. Zo kan ik mijn aandacht volop richten op mijn gasten. En dat is waar ik zo van geniet. Als ik dan iemand in de tuin in de zon zie zitten met een kopje koffie, dan roep ik “Ben je gelukkig?” Als ik dan een opgestoken duimpje terug krijg, dan weet ik dat ze ‘thuis’ zijn in mijn B&B.